Kluczowym czynnikiem powodzenia tego modelu jest ścisła współpraca międzysektorowa, obejmująca zarówno instytucje publiczne, jak i organizacje pozarządowe, podmioty ekonomii społecznej, środowisko naukowe oraz samych obywateli. Szczególnego znaczenia nabiera rola koordynatora opieki, który łączy funkcje administracyjne, opiekuńcze i mediacyjne – zapewniając ciągłość i komplementarność działań w obszarze zdrowia i pomocy społecznej. To właśnie dzięki takiej funkcji możliwe staje się uniknięcie „luk opiekuńczych” i tworzenie spersonalizowanych planów wsparcia, odpowiadających na rzeczywiste potrzeby seniorów.

Nie mniej istotnym warunkiem skuteczności nowego modelu jest elastyczny system finansowania, który umożliwia łączenie środków pochodzących z różnych źródeł – budżetu państwa, samorządów, NFZ, funduszy unijnych i programów społecznych. Zintegrowany budżet opieki długoterminowej pozwoliłby na bardziej racjonalne gospodarowanie zasobami, eliminację dublujących się świadczeń oraz inwestowanie w rozwiązania prewencyjne i środowiskowe, które w dłuższej perspektywie są bardziej efektywne ekonomicznie.

Nowy model nie powinien być traktowany jako czysto techniczna reorganizacja usług, lecz jako głęboka zmiana filozofii podejścia do starości. Zakłada on odejście od tradycyjnego, reaktywnego systemu interwencyjnego – uruchamianego dopiero w sytuacji kryzysu – na rzecz systemu proaktywnego, który wspiera seniora w zachowaniu samodzielności, zdrowia i godności. To przesunięcie akcentów z opieki instytucjonalnej na środowiskową, z medykalizacji na holistyczne podejście do człowieka, wpisuje się w europejskie standardy polityki senioralnej i odpowiada na wyzwania XXI wieku.

W efekcie nowy model opieki nad seniorem można postrzegać jako strategiczny projekt cywilizacyjny, łączący wymiar społeczny, zdrowotny, ekonomiczny i etyczny. Jest to model, który nie tylko integruje sektory, ale także łączy pokolenia – angażując rodzinę, społeczność lokalną i państwo we wspólne działania na rzecz dobra i bezpieczeństwa osób starszych. Realizacja tej wizji wymaga konsekwentnej polityki państwa, stabilnych podstaw prawnych oraz długofalowego myślenia o starzeniu się społeczeństwa nie jako o problemie, lecz jako o szansie na budowę solidarnego i empatycznego państwa opiekuńczego.