Usunięcie martwej (nekrotycznej) lub witalnej tkanki z rany lub z jej otoczenia. Oczyszczanie rany pozwala również na usunięcie wysięku i kolonii bakteryjnych w postaci biofilmu, z łożyska rany oraz pomaga w tworzeniu środowiska stymulującego proces gojenia.
Metody oczyszczania rany obejmują:
➢oczyszczanie autolityczne (wspierające naturalne procesy autooczyszczania rany),
➢chirurgiczne ostre oczyszczanie rany,
➢ zachowawcze ostre oczyszczanie rany,
➢enzymatyczne oczyszczanie rany,
➢mechaniczne oczyszczanie rany (np. za pomocą padów o różnej porowatości),
➢ biologiczne oczyszczanie rany (np. terapia larwami).
Oczyszczanie rany przy użyciu ultradźwięków o niskiej częstotliwości - sonifikacja (Ayello i in, 2016; European Pressure Ulcer Advisory Panel, National Pressure Injury Advisory Panel, Pan Pacific Pressure Injury Alliance (EPUAP/NPIAP/PPPIA), 2019). Ponadto nowoczesne technologie oczyszczania rany mogą wykorzystywać oksydanty.
W zależności od stężenia oksydanty mogą powodować degradację, zmiękczanie lub usuwanie suchej lub wilgotnej tkanki martwiczej. Oksydacyjne oczyszczanie rany różni się od oczyszczania autolitycznego, które polega na rozpuszczeniu w wyniku nawodnienia lub rozpuszczeniu z wykorzystaniem proteaz autologicznych.
Terapia ran przewlekłych powinna być prowadzona zgodnie z WBP. Cel WBP:
➢stworzenie wilgotnego środowiska, które optymalizuje warunki oczyszczania i gojenia rany poprzez tworzenie dobrze unaczynionego, stabilnego łożyska rany, zmniejszenia obciążenia bakteryjnego, ograniczenia produkcji wysięku i przyśpieszenia tworzenia ziarniny (Wounds UK, 2021; Barrigah-Benissan i in.,2022).
➢Postępowanie WBP stanowi ramy oceny, diagnozy i leczenia ran i może być wdrażane w połączeniu z higieną rany (Sibbald i in., 2011, Murphy i in., 2021; Shamsian, 2021).
Ewoluująca koncepcja przygotowania łożyska rany WBP została zapoczątkowana przez Schultza i in. (2003), jednak Atkin i in. (2019) rozwinęli strategię określaną akronimem TIME, która później została poszerzona o dodatkowe czynniki, tworząc akronim TIMERS.CEL
Z czym walczymy?
1. Zakażeniem /miejscowym/,
2. Biofilmem w ranie,
3. Brakiem wiedzy i standardów postępowania.
Dlatego tak ważne jest profesjonalne przeprowadzenie techniki higieny rany i zabiegu zmiany opatrunku. Konieczne jest proaktywne podejście, które zapewni skuteczne i zrównoważone leczenie ran objętych zakażeniem w codziennej zespołowej praktyce.
Rozwiązaniem jest:
mycie rany i otaczajaćej skóry,
oczyszczenie rany,
pielęgnacja brzegów rany,
dobór opatrunku.
Preparat o działaniu antyseptycznym jest stosowanym miejscowo środkiem przeciwdrobnoustrojowym o szerokim spektrum, który hamuje rozmnażanie mikroorganizmów lub je zabija. W zależności od stężenia preparat o działaniu antyseptycznym może wpływać toksycznie na komórki ludzkie, jednak nowoczesne antyseptyki mają wysoką biozgodność ze skórą.
Indeks biozgodności może być przydatnym narzędziem do oceny preparatów o działaniu antyseptycznym w praktyce klinicznej. Preparaty o działaniu antyseptycznym nazywane są środkami konserwującymi, w szczególności w krajach, w których uznawane są prawnie za wyroby medyczne. Wytworzenie się oporności na miejscowo stosowane preparaty o działaniu
antyseptycznym jest rzadkim zjawiskiem (Haesler i in., 2022).
Środek dezynfekujący
Środki bójcze wobec drobnoustrojów zalecane przez producenta do stosowania na obiektach nieożywionych, na powierzchniach.
Wykazuje miejscowe działania przeciwdrobnoustrojowe przeciwko szerokiemu spektrum mikroorganizmów, w tym przeciw bakteriom Gram+, Gram-, grzybom i wirusom. Właściwości:
▪ Wykazuje zdolność penetracji przez biofilm;
▪ Nie generuje oporności, ani krzyżowej oporności;
▪ Nietraumatyczny;
▪ Nie jest alergiczny, toksyczny, mutagenny, nie powoduje bólu.
Poza przyspieszaniem gojenia rany i zmniejszaniem kolonizacji flory bakteryjnej idealny preparaty o działaniu antyseptycznym powinien cechować się dobrą tolerancją tkankową. Niszczenie szerokiego spektrum chorobotwórczych mikroorganizmów jest możliwe wyłącznie w przypadku nieswoistego lub wielokierunkowego przeciwdrobnoustrojowego działania antyseptyków (Malanovic i in., 2022).
Postacie antyseptyków:
• roztwory w postaci płynu,
• żeli,
• past,
• impregnowane opatrunki.
Substancje antyseptyczne niezalecane do leczenia ran:
• rivanol
• chlorheksydyna
• roztwór wody utlenionej
• nadmanganian potasu
• kwas borny
Źródło: Leczenie Ran 2012,9: Leczenie Ran 2020,17
ZASADY DOTYCZĄCE TECHNIK OCZYSZCZANIA RAN: | |
Nie łączymy jodopowidonu z oktenidyną | Nie łączymy jodopowidonu z opatrunkami zawierającymi srebro oraz środkami antyseptycznym i z zawartością srebra. |
Ze srebrem możemy łączyć: poliheksanid, oktenidynę, podchloryny. | „W Konsensusie prof. Kramera czytamy: jednoznacznie, że w przypadku oktenidyny i poliheksanidyny należy zachowywać dokładnie takie same środki ostrożności oraz zapewnić odpływ z rany (drenaż, odsysacz). |
Do ran głębokich - także tych pozbawionych drenażu - możemy stosować preparaty w formie płynu lub żelu zawierające: poliheksanid, octenidyne, jodopowidon, podchloryny. | W przypadku ran zainfekowanych lub skolonizowanych przez szczepy wielolekooporne – staramy się wybierać leki, czyli octenisept lub preparaty jodopowidonu pamiętając o konieczności stosowania ich zgodnie Z ChPL. |
Preparaty poliheksanidu z surfaktantem lub oktenidyny z surfaktantem są skuteczniejsze względem biofilmu oraz w przypadku ran z dużym wysiękiem niż preparaty podchlorynowe. | Oktenidyna i poliheksanid - zgodnie z Konsensusem Kamera - wymagają identycznych środków ostrożności ora z zapewnienia drenażu lub osuszenia gazikiem. |
Wiedza i Praktyka Sp. z o.o.
ul. Łotewska 9a
03-918 Warszawa